poznaj tajemice Kaspar'a Hauser'a

Lorem ipsum dolor sit amet.

profil

portret_Hauser

Kaspar Hauser, Casparus Hauser (ur. 30 kwietnia? 1812, zm. 17 grudnia 1833 w Ansbach) – człowiek o nieustalonej tożsamości, który 26 maja 1828 pojawił się w tajemniczych okolicznościach na ulicach Norymbergi. Spekulowano o jego powiązaniach z wielkoksiążęcą dynastią badeńską. Postać ta, okrzyknięta „sierotą Europy”, wzbudza zainteresowanie do dziś.

życie

kaspar_szkic

Według drugiego znalezionego przy chłopcu listu, napisanego najprawdopodobniej przez matkę do jego poprzedniego opiekuna, urodził się on 30 kwietnia 1812. Kolejne dwa miesiące Kaspar spędził w miejskim więzieniu pod opieką strażnika Andreasa Hiltela. Odwiedzało go tam wielu ciekawskich, ku jego wyraźnej radości. Burmistrz Binder twierdził jednak, że chłopak obdarzony był doskonałą pamięcią, co jego zdaniem świadczyło o szlachetnym urodzeniu. Kaspar cierpiał też na powtarzające się ataki katalepsji i epilepsji. Hauser twierdził, że przez większość życia przebywał w ciasnej, ciemnej celi ze słomianym posłaniem, mając jako zabawkę drewnianego konika. Mężczyzna ten zawsze pilnował, aby Kaspar nie ujrzał nawet przypadkiem jego twarzy, a pewnego dnia wyprowadził go z celi na świat. Oszołomiony Kaspar zemdlał, a następną rzeczą, jaką pamiętał, był dzień, w którym pojawił się w Norymberdze. Niektórzy uważali go za sprytnego oszusta, który po prostu udaje tępaka. Inni zaczęli łączyć go z rodziną wielkiego księcia Badenii, ze względu na pewne podobieństwo fizyczne. Jego rodzicami mieliby być Karol Ludwik Badeński, książę Badenii i jego żona Stefania, adoptowana córka Napoleona I. Ponieważ Karol Ludwik nie miał żyjącego męskiego potomstwa, tron objął jego stryj Ludwik I Badeński, ostatni z głównej linii rodu Zähringen. Słynny prawnik Paul Johann Anselm von Feuerbach, prezes bawarskiego sądu apelacyjnego, zajął się sprawą Hausera. Oddano go pod opiekę Georga Daumera, który nauczył go czytać i pisać, poddał go kuracji i zachęcił do pisania pamiętnika. W przyjaznym otoczeniu Hauser rozwijał się psychicznie. 17 października 1829 zakapturzony nieznajomy zaatakował Hausera siekierą, lecz zdołał go jedynie zranić w czoło. Zaalarmowani urzędnicy poprosili o ochronę policji dla Kaspara i przenieśli go w inne miejsce, pod opiekę Johanna Biberbacha, a sześć miesięcy później barona von Tuchera. « Narodził się w nieznanych okolicznościach, jego śmierć owiana jest tajemnicą». W Ansbach wzniesiono później pomnik poświęcony Kasparowi z napisem Hic occultus occulto occisus est . W roku 1996 na zlecenie niemieckiego czasopisma Der Spiegel dokonano analizy plamy krwi z ubrania chłopca, które przechowywane było po jego morderstwie jako dowód w policyjnych archiwach. Analiza wykluczyła pokrewieństwo z dynastią księcia Badenii. Ponowna analiza wykazała, że materiał genetyczny różni się tylko w jednym punkcie, co nie wyklucza ani nie potwierdza w 100 procentach jego powiązania z rodziną księcia Badenii.

Inspiracje artystyczne

grób_Kaspara

Postać Kaspara zainspirowała szereg artystów. Wiele motywów z jego życia można znaleźć w postaci Parsifala z opery Richarda Wagnera. Paul Verlaine poświęcił mu wiersz „Kaspar Hauser śpiewa” zawarty w zbiorze poezji pt. Sagesse z 1880. W 1908 powstała powieść Jakuba Wassermanna pt. Kaspar Hauser, czyli dziecię Europy (Caspar Hauser oder Die Trägheit des Herzens). Ryszard Krynicki jest autorem wiersza Ktoś. Kaspar Hauser z 2008. Kaspar Hauser był jednym z pseudonimów artystycznych Kurta Tucholskiego. W 1974 niemiecki reżyser Werner Herzog przeniósł na ekran historię Kaspara, kręcąc Zagadkę Kaspara Hausera (niem. tytuł oryginalny Jeder für sich und Gott gegen alle – Każdy dla siebie, Bóg przeciw wszystkim), w którym tytułową rolę zagrał Bruno S. W 1993 powstał niemiecko-austriacki film pt. Kaspar Hauser w reżyserii Petera Sehra. W 1984 Grzegorz Ciechowski napisał piosenkę zatytułowaną Kaspar Hauser, którą znaleźć można na płycie Obywatel G.C. Historię Kaspara Hausera opowiedziała również Suzanne Vega w piosence Wooden Horse (Caspar Hauser’s Song) zamieszczonej na płycie Solitude Standing wydanej w roku 1987. Zainspirował się nim także w 2003 polski raper Ryszard Andrzejewski (Peja) w refrenie utworu pt. Klasyczna fuzja pochodzącego z albumu Ski Składu Wspólne zdanie. Belgijska pisarka Véronique Bergen napisała fikcyjną biografię Kaspara Hausera zatytułowaną Kaspar Hauser, ou la phrase préférée du vent. Ostatni utwór na wydanej w 2012 roku albumie „Rave Age” elektronicznej formacji Vitalic nosi nazwę „The Legend of Kasper Hauser” i jest muzyczną wariacją (bez tekstu) na temat jego historii. W muzyce poważnej postać Kaspara Hausera wykorzystał Wojciech Ziemowit Zych w swojej kompozycji „Przyjaciele Kaspara Hausera” na zespół kameralny z roku 2004. W 2012 Davide Manuli nakręcił film „Legenda Kaspara Hausera” (org. „La leggenda di Kaspar Hauser”). Niemiecki zespół muzyczny Dschinghis Khan wykonał napisaną przez Bernda Meinungera piosenkę pod tytułem „Kaspar Hauser”.